Eerste indruk Bali

Woensdag 4 februari

D-day was begonnen, eindelijk richting Bali. Mijn vlucht ging s’avonds om 20:55, maar door sneeuw op de vleugels hadden we enige vertraging. Uiteindelijk vlogen we om 22:00.
De vlucht duurde in totaal 17 uur, maar ging gelukkig voor mijn gevoel wat sneller. Na weinig slaap in het vliegtuig kwamen we aan op Bali.

Donderdag 5 februari

Meteen de eerste indruk was erg benauwd weer, vergelijkbaar met het einde van een dag in Nederland als het 30 graden is geweest. Ik liep dan ook al zwetend over het vliegveld verwikkeld in al mijn bagage. Al snel vonden we Jasper en Randy (onze contactpersonen van het bemiddelingsbureau) en werden we naar verschillende appartementen gebracht. In de auto onderweg daarheen kon je meteen al zien hoe het verkeer er aan toe ging, simpelweg gezegd: een zooitje ongeregeld. Er reden alleen maar scooters die ongeveer elk deel van de weg bezette Het leek voor mij al heel druk op de weg, maar volgens Jasper en Randy was dat niks. Eenmaal aangekomen bij het eerste blok appartementen kregen we een paar keuzes voorgeschoteld, de eerste paar die we aangeboden kregen waren niet heel erg hygiënisch en aardig klein. Tot dat moment wisten we nog niet of er betere appartementen werden aangeboden, maar toen we een stukje verder reden stopten we bij een mooi huis in een gezellig buurtje. Nog geen seconde binnen was de keuze al gemaakt. Het huis was relatief gezien groot en had 4 slaapkamers. Je had eigenlijk alles wat je nodig hebt in een huis. Het een wat minder dan in Nederland, maar daar moet je toch aan wennen. Nadat we gesetteld waren, bezochten we nog even snel wat andere studenten die eerder waren aangekomen. Het eerste biertje op Bali werd ook meteen een feit, Bingtang heet het bier hier, goed te drinken, maar wel prijzig. Na het biertje zat onze lange dag er op en reden we terug (met Randy en Jasper, belangrijk voor het verhaal van de volgende dag) naar het appartement om te gaan slapen.

Vrijdag 6 februari

Erwin en ik hadden het idee om wat vroeg de wekker te zetten, om een beetje te wennen aan het ritme hier. De wekker ging om 10 uur en begon de dag zoals ik in Nederland ook meestal doe. De temperatuur van het douchewater was perfect, alleen de straal is niet zo hard. Het duurt dan ook veel te lang voordat je shampoo uit je haar is gewassen. Ik denk dat de kontspuit (en ja die hebben ze hier, ze gebruiken geen toiletpapier) nog een betere straal heeft, maar dat terzijde. Het ontbijt is wel heel anders hier, een lekker broodje met pindakaas of chocopasta zit er niet in. Net toen we met de benenwagen wat voedsel wouden scoren, kwamen er twee Balinezen langs om onze scooters te brengen. Ideale timing dus! Na een kleine demonstratie over hoe alles werkte reden we meteen met ze mee naar een tentje om wat te eten. We stopten bij een raar klein restaurantje, of wat het ook moest voorstellen. Het was onze eerste keer eten op Bali, dus we hadden geen idee wat ons te wachten stond. Op de menukaart stonden verschillende gerechten, niet bepaald veel keus, maar zag er allemaal wel goed uit. We gingen allebei maar voor de Nasi Goreng. Het eten was snel klaar en smaakte ook nog eens heel lekker! Toen we de rekening kregen waren we alleen wat verbaasd, we betaalde namelijk maar 15.000 IDR (om en nabij 1 euro) voor een bord Nasi Goreng en een pot ranja. Na de maaltijd zijn we maar een beetje gaan rondtouren, omdat we natuurlijk wat van Bali wouden zien en ook niet veel beters te doen hadden. Tijdens het touren keken we verbaasd om ons heen. Bijna iedereen reed met lange mouwen, spijkerbroek en handschoenen aan terwijl het 35 graden en onbewolkt was. We voelden ons meteen de typische toerist op Bali. Al rijdend met korte broek en T-shirt tussen alle wintergeklede Balinezen kwamen we er achter dat we ons huis niet meer zo makkelijk konden vinden. In Nederland check je even snel Google Maps of bel je iemand op, maar dat ging niet echt hier, omdat we nog geen Indonesische simkaart hadden. Na veel mensen te hebben gevraagd, wat echt moeilijk ging doordat ze hier nauwelijks Engels kunnen, hadden we ons huis weer gevonden. We kwamen er achter dat we tijdens het zoeken hier al drie keer waren langsgekomen, maar dat hebben we geen moment doorgehad. We hadden ons van te voren niet voorbereid dat we lang weg zouden gaan, dus toen we thuis waren konden we zo op het menu bij een restaurant als rode kreeft. Ons eerste avontuur op Bali hadden we weer meegemaakt! In de tussentijd was het alweer avond geworden en we hadden met de andere studenten afgesproken om met Willy (een plaatselijke regel Balinees) in Kuta wat te gaan eten en een biertje te drinken. Dit zouden we doen bij een VIP barretje. Ik had dus best hoge verwachtingen van waar we heen zouden gaan. Toen we aankwamen bij de zogenaamde VIP bar bleek de tent Vi-ai-pi te heten. Gewoon letterlijk Vi-ai-pi. Na wat lachen over de belachelijk slechte naam van deze toko gingen we aan tafel zitten voor wat eten. Ondanks dat het niet echt een VIP bar was, smaakte het eten uitstekend. We dronken nog wat biertjes en gingen uiteindelijk weg om wat biertjes te happen bij andere clubs. Al snel vonden we de club Bounty. Een grote club met veel verschillende zalen. Hier leerden we elkaar al wat beter kennen. Uiteindelijk werd iedereen wat moe en gingen we rond half 2 naar huis.

Zaterdag 7 februari

Net zoals de dag ervoor hebben we weer 10 uur de wekker gezet. Deze keer wat beter geslapen dan de eerste nacht. We hadden plannen gemaakt om naar Ubud te gaan. Om half 12 reden we met de bende van ellende door het tragische verkeer heen, op naar Ubud. De rit duurde lang en Google Maps werkte niet echt mee aan een snellere rit. We werden alle kanten opgestuurd en zijn geloof ik wel 20 keer rechts of links gegaan. Na een dik uur waren we er dan toch. Erwin, Angelo en ik wouden opzich wel naar Monkey Forest, maar dat durfden de meiden niet aan. Volgens verhalen hadden ze gehoord dat de apen hondsdol waren en graag mensen beten. Na een bittere teleurstelling dat niemand naar Monkey Forest wou zijn we maar de binnenstad ingegaan. Hier waren veel tempels te bekennen, waar we natuurlijk ook de nodige foto’s van hebben geschoten. Na vele foto’s en een goede lunch werd het weer tijd voor het stappen in Kuta. Net zoals de avond er voor gingen we maar weer naar Bounty, wat inmiddels onze stamclub is geworden. Vele biertjes later was het tijd voor de rit naar huis. We hebben denk ik een halfuur lopen zoeken naar een taxi die een redelijke prijs aanbood. Hoe verder je naar voren liep in de rij met taxi’s hoe goedkoper het werd. Van de rit heb ik niet veel meer meegekregen aangezien ik al vrij snel lag te pitten in de taxi. Volgens Erwin heeft die me wel 4 x wakker moeten maken voordat ik de taxi uitkwam. Na veel moeite toch mijn nest ingekropen, al wachtend op de brakke dag die komen zou.

Dit was wel een beetje mijn eerste indruk van Bali. Inmiddels ben ik al begonnen met mijn stage bij Sobek. Een bedrijf dat avontuurlijke dingen aanbiedt voor toeristen, zoals raften en mountainbiken. Dit mag ik dan ook allemaal eerst uitproberen om het product ‘beter te leren kennen’ (doe ik niet moeilijk over). Ik werk 5 dagen in de week van 9-5 in een groot kantoor met zo’n 50 andere mensen denk ik. De dagen duren wel lang, maar het is het waard. Je kijkt hier ook veel meer uit naar het weekend dan ik in Nederland zou doen. Dit door de vele dingen die je hier kan en beleven en wilt zien, maar daar heb je eigenlijk alleen het weekend voor.

Mijn plan was om elke dag een stukje te schrijven, maaareehh je kent me he. Over een paar week zal er vast nog wel een update volgen, maar daar moet ik eerst het een en ander voor meemaken. Al met al is het hier echt genieten op Bali en is het volkomen terecht dat jullie jaloers zijn, doei!